De duidelijke Transparante Overkoepelde Grond van het Saffierglas en de Afgeschuinde Rand eindigen

Wat Synthetische Saffier is

In 1902, ontwikkelde de Franse chemicus Auguste Verneuil een proces om synthetische saffierkristallen te produceren. In het Verneuil-proces, dat na hem wordt genoemd, wordt het fijne alumina poeder toegevoegd aan een oxyhydrogen vlam, en dit wordt geleid naar beneden tegen een mantel. Alumina in de vlam wordt langzaam gedeponeerd, creërend een traan die „boule“ van saffiermateriaal wordt gevormd. De chemische additieven kunnen worden toegevoegd om kunstmatige versies van de robijn, en alle andere natuurlijke kleuren van saffier tot stand te brengen, en daarnaast, andere kleuren die nooit in geologische steekproeven worden gezien. Het kunstmatige saffiermateriaal is identiek aan natuurlijke saffier, maar kan het zonder de gebreken worden gemaakt die in natuurstenen worden gevonden. Het nadeel van Verneuil-proces is dat de gekweekte kristallen hoge interne spanningen hebben. Vele methodes om saffier te vervaardigen vandaag zijn variaties van het Czochralski-proces, dat in 1916 tegen Pools chemicusjanuari Czochralski werd uitgevonden. In dit proces, wordt een uiterst klein kristal van het saffierzaad in een smeltkroes ondergedompeld die van het het edel metaaliridium of molybdeen wordt gemaakt, dat gesmolten alumina bevat, en die langzaam omhoog dan aan een tarief van 1 tot 100 mm per uur wordt teruggetrokken. Alumina kristalliseert op het eind, dat tot lang leidt wortel-vormig boules van grote grootte tot 200 kg in massa.

De synthetische saffier wordt ook geproduceerd industrieel uit opeengehoopt aluminiumoxide, gesinterd en (zoals door hete isostatic te drukken) in een inerte atmosfeer gesmolten, die een transparant maar lichtjes poreus polycrystalline product opbrengt.

In 2003, was de wereldproductie van synthetische saffier 250 ton (1,25⁹ karaat × 10), meestal door de Verenigde Staten en Rusland. De beschikbaarheid van goedkope synthetische saffier opende veel industrieel gebruik voor dit unieke materiaal.

De eerste laser werd gemaakt met een staaf van synthetische robijn. De titanium-saffier lasers zijn populaire toe te schrijven aan hun vrij zeldzame capaciteit dat aan diverse golflengten in het rode en near-infrared gebied van het elektromagnetische spectrum moet worden gestemd. Zij kunnen ook gemakkelijk wijze- wordengesloten. In deze lasers wordt een synthetisch geproduceerd saffierkristal met chromium of titaniumonzuiverheden bestraald met intens licht van een speciale lamp, of een andere laser, om tot bevorderde emissie te leiden.